Juffervissen

Ik zie vuurrode oogjes naar me gloeien
vanuit ruïnes van koraalkastelen.
Er waken joffers tussen de kantelen
in zwarte jurkjes, boze petemoeien.

Omdat ze ongemeld bezoek verfoeien
vertonen ze hun wegjaagrituelen
en vallen fel aan op mijn lichaamsdelen.
(voor echt effect moeten ze nog wat groeien).

Ik lach om al dat vinnige gedoe,
en steek ze zelfs spontaan een handje toe.
Hun lef loopt leeg als een lek balletje.

Ze deinzen terug. Maar later op het strand
heb ik een blauwe, opgezette hand.
De juffers zijn onschuldig: ’t was een kwalletje.


Patty Scholten