In godsdienstles wilde de priester weten
waarom meer meisjes naar de hemel gaan.
“Omdat we vrouwen zijn!” zei ik spontaan.
“Het manvolk schiet, liegt, vecht en slecht veel veten.”
Het goede antwoord ben ik lang vergeten.
Maar trof ik daarna soms de kapelaan,
dan lachte hij en keek me olijk aan:
“Tja, jullie vrouwen!” In de kerk gezeten
zag ik hem knielen en zijn God vereren.
Hij kon ook wonderen verrichten, brood
en wijn in Christus’ lichaam transformeren.
Mijn eerste liefde werd de kapelaan.
Ik biechtte hem mijn zonden op, devoot.
Nooit ben ik vaker naar de kerk gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten