Ik hield er veel vriendinnetjes op na.
We speelden beeldentrekkertje, in koor
telden we ie wie waai weg. Alsmaar door
kwam Joepie Joepie langs, tralalala.
Opeens waren de straten leeg. Mijn pa
begon een eigen bouwkundekantoor
zodat ik vriendjes, huis en haard verloor,
verhuisde naar een buurt met veel poeha:
Olympiaplein. Er kwamen kinderen gluren
toen een piano opgehesen werd.
Daarna een vleugel, tot ontzag der buren.
Ik zou ze voedsel voor hun kak bezorgen.
Dus zei ik zelfverzekerd en alert:
“De andere twee vleugels komen morgen!”
View My Stats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten