De honden zijn van niemand. Langs het strand
Zoeken ze voedsel, vrijen, blaffen, dreigen.
En als ze van het paren honger krijgen
gaan ze uit eten in een restaurant.
Ik deel mijn eten met zo’n zwerver, want
hij ligt zo hongerig naar spek te hijgen.
De worstjes maakt hij zich snel eigen,
niet etend uit mijn hand, maar uit het zand.
De dienster kijkt afkeurend toe, maar zwijgt.
Voor Hindoes is hij de reïncarnatie
van een slecht mens, die een herkansing krijgt
Ik voer het blafbeest kruimels van mijn bord en
besef: zo vraag ik zelf om dispensatie.
Ik doe dit om geen hond te hoeven worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten