Hij moest de hoorn spelen, vaders verlangen
voor zoon Ottavio van amper zes.
Diens lippen bol van blaren na de les.
Toen werd de hoorn door een fagot vervangen.
‘Dat ding was even groot als ik.’ Maar bang en
geboeid zette hij door. Hij kreeg succes,
blies trots Mozart’s fagotconcert in bes,
het evenbeeld van pa met bolle wangen.
Nu speelt hij ’t Stabat Mater van Poulenc,
De figlio doloroso die papa
pannetjes eten bracht als kind. Ik denk:
een oude man verschonen was zijn lot.
Het koor weeklaagt. Hij volgt de rouwzang na.
Er stijgen zwanen op uit zijn fagot.
View My Stats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten