Uit logeren
Mijn bed twee aangeschoven, trijpen stoelen.
Bij oma in Den Haag was ik logé.
Daar lag ik ’s zomers, dromend van de zee.
Niet van het duinpad af! En ook niet woelen
in duinzand, waar je ‘n oude mijn kon voelen.
Vooral niet met de vreemde mannen mee.
Opa was dirigeren in Carré
of met zijn minnaressen aan het kroelen.
De oude buurt. De kerk is flink gekrompen.
De heg - ooit neushoog - nu tot aan mijn knie.
Geen bakkerskar, geen man die roept om lompen.
Ik ben weer kind. Ik hoor de kerkklok slaan.
Het huis is leeg. Geen stem van oma die
me binnenroept voor ’t snoepje, levertraan.
View My Stats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten