Onder moeders vleugel
Mijn favoriete schuilhut op drie palen,
zwartglanzend in hun smal maar hecht verband.
De golven spoelden vaak aan tot de rand
en om me heen, mazurka’s, madrigalen.
Ik keek naar mama’s voeten, de pedalen
die rezen, daalden, eb en vloed op ’t strand.
Soms klonk een vloek van haar als dissonant,
weerspannig ging een loopje aan het dwalen.
Mijn schuilhut is gesloopt, mijn moeder dood.
Voor onder vleugels zitten ben ‘k te groot.
Een pianist zag logische verbanden:
“Ónder een vleugel klinkt muziek het best.”
Wat nu nog aan herinneringen rest:
als ik muziek hoor, zie ’k mijn moeders handen.
P. S. Het is op de foto niet mijn moeder maar ikzelf achter de vleugel (een Bechstein).
View My Stats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten