Ik was zo braaf, denk ik nu achteraf.
Waarom die slaag steeds, ben ik braaf geslagen?
Ik wist als kind: ik heb me vast misdragen.
Te dom nog om te snappen van die straf.
Het was een ritueel, ik moest in draf
de mattenklopper naar mijn vader dragen.
En na ’t pak slaag bleef ik nog huilend klagen
tot hij me troosten kwam. De kous was af.
“Zul je het nóóit meer doen?” ‘k Beloofde het
zacht nasnikkend. Nee, nooit meer wildebras!
Ik sliep wat nachten op mijn buik in bed.
’t Kwam later pas dat ik zijn straf begreep.
Hij nam wraak op zijn vader, want hij was
door hem vaak afgeranseld met een zweep.
View My Stats
1 opmerking:
Wat een leuke foto!
Een reactie posten