vrijdag, mei 15, 2009

Recensies Noem mij dier

Hoewel mijn bundel Noem mij dier half februari 2009 zou verschijnen, ruim op tijd voor de boekenweek met het dier als thema, kwam hij pas op 6 maart van de drukker-binder. Ik weet nog niet wat er fout ging, het gevolg is wel dat hij nauwelijks besproken/gerecenseerd is tot nu toe. Nogal zuur na zo'n twee jaar werk (overigens met veel plezier gedaan).
De trouwe Mario Molengraaf heeft hem wel gerecenseerd voor de GPD kranten:

Dieren zoals wij

door Mario Molegraaf.
zaterdag 28 maart 2009 03:12 Laatst bijgewerkt op: zaterdag 28 maart 2009 08:54

Zijn wij de enigen in het heelal? Het is misschien de vraag waarover we het liefst uitsluitsel zouden krijgen. Daarvoor worden uiteindelijk de radiotelescopen en de ruimteschepen gebouwd.
Terwijl het antwoord onder handbereik ligt. Jazeker, we hebben lotgenoten in het bestaan, medereizigers in de kosmos. Denk bijvoorbeeld aan de dieren. Het is een onbegrijpelijk verhaal: lichtjaren verder hopen we op een levensteken en vlakbij moorden we metgezellen uit.Je kunt het nauwelijks beter zeggen dan Patty Scholten doet aan het slot van haar nieuwe bundel Noem mij dier: 'Toch moeten we het samen rooien hier'. Ze bewijst opnieuw de Nederlands kampioen van het sonnet te zijn, u weet wel: de dichtvorm met de veertien strak rijmende regels. Ondanks dat strikte schema voelt zij zich in het sonnet geen aap in een kooi, maar een olifant in een modderbad. Het sonnet leent zich vooral voor het gedachtegedicht, spits en scherp. Haar ideeën over dieren komen hierop neer: deze planeet is niet alleen voor mij, zíj hebben evenveel rechten. Wat menigeen in theorie nog accepteert, maar in praktijk is van wederkerigheid geen sprake. In 'Een hapje' dwingt ze ons na te denken over het dilemma. Let op wat er na de punt van regel acht gebeurt, de in het sonnet vereiste 'val'. Voor de meeste dichters een valkuil, voor haar een springplank. Het dier en wij. Dieren zoals wij. Patty Scholten vestigt de aandacht op dieren die de mens een dienst bewijzen. En wat stellen we daar tegenover? Bitter weinig. 'Waarom doen we de dieren zo'n verdriet?' Het ligt, volgens haar, aan de filosofen en theologen. Die beweren dat een dier geen ziel heeft, geen gevoel. In deze beestachtig boeiende sonnetten wordt tegenspel geboden. Poëzie als pleidooi. Zonder hen, zonder mussen en katten, schildpadden en dolfijnen, zou het ondraaglijk zijn in de hemel en op aarde.

Patty Scholten - Noem mij dier. Uitgeverij Atlas, 64 pag., 15 euro.

Grappig, ik zie nu pas de tijden waarop hij aan de recensie schreef: diep in de nacht en 's ochtends nog even kritisch overlezen en versturen. Precies zoals ik ook vaak werk!

Ook Hanz Mirck schreef een mooie recensie op de site van Kunst en Cultuur in Gelderland:

http://www.kcgliteratuur.nl/prikbord/detail.cfm?id=86&plek=4








View My Stats