maandag, november 27, 2006

Midas Dekkers schreef voor Vroege Vogels een column over de Dominomus, waarin hij mijn gedicht over de dominomus hier citeert:

http://vroegevogels.vara.nl/portal?_scr=radio_detail&id=218694

(kijk bij 9.00 tot 10.00 uur)

zaterdag, november 25, 2006

Recensie Mario Molegraaf

Een mooie en intelligente recensie over Looiedetten van Mario Molegraaf op 22 november. in de Zeeuwse kranten. "Tegen de regels van de poëzieheren' luidt de titel en als dat nieuwsgierigheid wekt, is de recensie verder hier te lezen:

http://img73.imageshack.us/img73/9453/looiedettenmolegraafjpgjl5.jpg

Posted by Picasa

James Brockway 2



Deze foto hoort bij het eerste artikel over James Brockway, maar het lukte me niet om de foto bij dat stuk te krijgen. Wat heeft James een vreemde das om..! En wat een pretoogjes. En aan de tea uiteraard, met schijfjes citroen.

Hier nog een obituary over James Brockway, die 15 december 2000 overleed:


James BrockwayAs a poet and translator, he brought Dutch verse to English audiences and English novels to the Dutch

David Perman

Tuesday January 2, 2001The Guardian


The poet James Brockway, who has died aged 84, submerged his talent under translations of English novels into Dutch and Dutch poetry into English. It was with a rueful pride that he recounted how a bibliographer traced more than 700 placings of his translations of Dutch poetry in English-language magazines.
The latest of these, which gave him a boost of pleasure in his final weeks, was in the Hudson Review, of his translation of Wolves, by Patty Scholten. She was a recent interest of Jim's, and he enjoyed conveying into English her alliterative sonnets about pumas, baboons and other creatures, the results of a life-long association with Amsterdam Zoo. Just a few weeks before his death he received the fruits of his labours, Patty Scholten's Elephants In Love And Other Poems, in a fine edition by Alan Ross of the London Magazine.
Jim was the youngest son of a Birmingham industrialist. In 1935, he took a civil service job in London, and, in 1940, joined the Royal Air Force, travelling to Egypt, India and the Far East, and ending up as a flight lieutenant.
The major change in his life came in 1946, when he left homophobic Britain for Holland, where he had friends and could "live life my way at last". A long companionship with a man 20 years his senior gave Jim the stability he needed to write and to begin translating.
Dutch versions of the novels of Alan Sillitoe, Muriel Spark and Iris Murdoch appeared, as well as critical essays on trends in English writing. Meanwhile, he put together his first collection of his own poems, No Summer Song (1949).
But it was translations from his adopted to his native tongue that brought him the recognition he desired. His translations of Rutger Kopland appeared in the early 1980s in Stand magazine, and then as a selection of 10 poems in The Prospect And The River. That was followed by 57 translations of Kopland's poetry in A World Beyond Myself (1991) and Singers Behind Glass (1995), was a selection of eight modern Dutch poets.
In Holland, there were publicatons of Jim's translations from the poet Maria Vasalis and the male Frisian poet, Tsjebbe Hettinga. For his achievements in promoting Dutch literature abroad, in 1966 he received the prestigious Martinus Nijhoff Prize and in 1997 - "to my genuine surprise" - a Netherlands knighthood. In 1990, he took up English poetry again.
It was during the preparation of his collection, A Way Of Getting Through (1995), that I first met "Sir Jim". He was a small, slight, charming man, always wondering how it might have been had he lived on in England after 1946. When he learned that I lived in the Hertfordshire town of Ware, he asked if I thought he could live there. Later, I learned of similar conversations with friends from Devon and Oxfordshire.
Yet he was happy in his apartment in one of the quiet northern suburbs of the Hague, cared for by a small circle of close friends, Dutch, English and Australian. His partner Bram predeceased him, 13 years ago.
It was in the Hague that I saw him last, on a cold, slightly damp day in November, when I took him copies of his latest Rockingham collection, The Brightness In Between. He was pleased that a book of his own poems had been praised by Rutger Kopland. But our conversation, like many of his final poems, like The Brightness In Between, turned mainly on the past: "We are not the single selves we think we are./Nor have we ever been those shadows/moving among shades in other people's minds./We lack all true identity./Yet how we loved each other, you and I,/who lacked all true identity./Come from dust and on our slow way back/to dust, but ah, the brightness in between."
• Tim Heath writes: James Brockway's vocation as a poet grew out of his love for the Netherlands; in the words of a title to one of his poems: "God made the World but the Dutch made Holland". But it was by luck that he received an invitation from friends to their family home in the Hague. In this "magical" house, he set to work on a literary career in a land that had been turned into a German prison camp and whose people longed to break out into the world of culture.
Brockway enjoyed the sport of placing his translations into England's "little" magazines for 50 years; there was little money, and frequent rejections, yet each success was akin to a sexual conquest.
His own early writing had been the target of wartime bombing, but the editor of the Adelphi, John Middleton Murray, asked to see some of his poems. Brockway's work soon appeared in the Poetry Review under Muriel Spark's editorship and in the London Magazine, under John Lehmann and later Alan Ross.
Yet after No Summer Song's publication in 1949, there was to be a gap of 46 years before his second collection. "An entry for the Guiness Book Of Records," he would quip, yet this silence curiously marked out the period of the great love in his life while the translation work continued to flow.
In Hans Lodeizen, Maria Vasalis (a pseudonym for Margaretha Droogleever Fortuyn) and Rutger Kopland, Brockway was responsible for translating three great Dutch poets. With Lodeizen, he learnt an important lesson - to know when a poem is beyond translation. With Vasalis, the process of translation revealed a grammar of love. A full stop inserted in the middle of a sentence can transform a poem and begin a friendship. Translation requires an unusual intelligence, and Brockway met his equal in the spirit of this beautiful and underpublished woman.
Kopland, a professor of psychiatry, reawakened Brockway's voice. Late night telephone calls, struggling together in his garden at the end of a busy week, they advanced line by line as Kopland focused his scientific curiosity on the minute processes of creation. In contrast, Brockway grew less explicit in his own writing, making the reader work harder, and in 1995 his second book of poetry was published: A Way Of Getting Through.
Brockway once wrote: "Discontent leans on the air with giant hands." Yet he himself was a man of disciplined joy - "there was a duty to be happy". He was not a poet of universal themes, but found truth in the particular, moments of psychological insight best caught in poetry. He took pleasure in beautiful things: in paper, type and handmade books. And artists.


• James Brockway, poet, translator and critic, born October 21 1916; died December 15 2000.

Posted by Picasa

vrijdag, november 24, 2006

Zelfbedrog

De discrepantie tussen zijn en voelen.
Je groeft en grijst, maar voelt je nog niet oud.
Piepjong zelfs. Stoute spiegels maken fout
op vouwt, verbouwen lachend onze smoelen.

Zo zijn we selfmade onze brein aan ’t spoelen.
Ik weet het, zelfbedrog is zelfbehoud.
Wie zich bejaard vóelt, is al bijna koud
(waarbij de voeten lang daarvoor afkoelen).

Een man gaat eerder dood. Toch zwemmen krachtig
zijn donderkopjes rond tot in de tachtig.
Een vrouw verschrompelt zonder alibi.

Onvruchtbaarheid heeft de natuur niet graag.
Zodat ik weet – en me bezorgd afvraag:
ik leef in een geleende tijd. Van wie?

vrijdag, november 17, 2006

Domino Day 2006



Dooie mus

Een mus is niets, een bolletje van veren,
een mussenbeetje lef, een scharrelaar.
Een fluitje aan de voorkant en een paar
futiele vlerkjes om te manoeuvreren.

Een vlegel om op kruimels te trakteren.
en zeker geen record verbeteraar
Een hagellading lood is even zwaar.
Maar wie zou ooit zo’n beestje liquideren?

Hij heeft zijn toekomst roekeloos vergooid
en even met wat domino’s gestrooid.
Was ik zo’n stenenbouwer, ik vergaf je.

Aan ’t schieten van de mus wijd ik geen woord.
Wel aan zijn wereldwijd postuum record:
ruim twintigduizend stenen op één grafje.


Dit gedicht staat op een grote banner bij de echte dominomus op de Grote Huismus Tentoonstelling in Rotterdam. http://www.nmr.nl/

zaterdag, november 11, 2006

Juffervissen




Ik zie vuurrode oogjes naar me gloeien
vanuit ruïnes van koraalkastelen.
Er waken joffers tussen de kantelen
in zwarte jurkjes, boze petemoeien.

Omdat ze ongemeld bezoek verfoeien
vertonen ze hun wegjaagrituelen
en vallen fel aan op mijn lichaamsdelen.
(voor echt effect moeten ze nog wat groeien).

Ik lach om al dat vinnige gedoe,
en steek ze zelfs spontaan een handje toe.
Hun lef loopt leeg als een lek balletje.

Ze deinzen terug. Maar later op het strand
heb ik een blauwe, opgezette hand.
De juffers zijn onschuldig: ’t was een kwalletje.


Patty Scholten

donderdag, november 09, 2006

Recensie Looiedetten op www.nu.nl

Patty Scholten - Looiedetten

Uitgegeven: 6 november 2006 16:44 Laatst gewijzigd: 6 november 2006 17:26
Patty Scholten - Looiedetten
Safari in Kenia, duikvakantie en werken met bejaarden

Liefdevolle dichtbundel met drie thema's: een safari in Kenia, een duikvakantie en werken met bejaarden.

De gedichten over de safari in Looiedetten vormen een van de beste vakantiereportages die een mens zich kan wensen. Het overbrengen van gevoelens omtrent die machtige beelden bij het aanschouwen van wilde life, is een kunst op zich die maar weinigen verstaan. Scholten boort met vederlichte toon een hele staalkaart van emoties aan: geïmponeerd, ontroerd, ontdaan, geamuseerd, betrokken.
In de regel hebben de safari-gangers er geen (of slechte) woorden voor. Scholten heeft ze wél; ze haalt caprices uit met goed gevonden woordgrapjes en -spelingen over leeuwen, aasgieren, een verschalkte flamingo (een roze vleugel wappert slapjes doei) en heeft er zelfs een met 'n amoureuze zweem over hun reiskok.

Onderwaterballet
Van de onderzeese vissenpracht maakt Scholten een onderwaterballet. Met die grillige vormen, survival of the fittest en vinnige vinnetjes. Een octopus spreekt ze aan als geitenogige zuignappeling/ontsnappeling uit eigen slangenkuil/Ganesha met een papagaaienmuil/driehartenheer, groenbloedig schoonzwemding.
Mooi gevonden, want de octopus heeft drie harten en groen bloed. Op zulke momenten is Scholten meer Midas Dekkers dan Kees Stip (die van de 'kangoe roeide door de vaart waar de kroko dilde').

Charme
De toegankelijkheid van haar dichtkunst heeft, ondanks die klankcapriolen, toch een klein nadeel. Je bent zo snel door deze nog geen vijftig gedichtjes heen, en het is niet het soort poëzie dat je keer op keer blijft lezen om er steeds nieuwe dingen in te ontdekken. En vanwege de standvastig doorgevoerde formule van de eindrijm, zit er hier en daar een wat geforceerde Sinterklaasregel in.
Looiedetten is een onmiskenbaar charmante bundel gedichten, origineel, sprankelend en met een mooie cadans, maar voor mensen met een smalle beurs wel wat te riant geprijsd. Die zouden 'm dus beslist in de ramsj moeten aanschaffen, en dat is niet oneerbiedig bedoeld.
Uitgeverij Atlas

(c) NU.nl/Anne Jongeling

Een mooie recensie, maar mevrouw Anne Jongeling heeft zo te lezen zelden of nooit een dichtbundel gekocht: ze vindt bijna vijftig gedichten in een bundel weinig en 15 euro veel geld. Beide zijn toch heel gebruikelijk, ik ben eigenlijk een middenmoot wat dat betreft.
De kroko die dilde, is van Han Hoekstra en niet van Kees Stip. Jammer dat de H.H. critici je altijd met iemand willen vergelijken. Eerst deden mijn gedichten aan Kees Stip denken, nu aan Midas Dekkers. Ik hoop dat er ooit van een andere dichter gezegd wordt: 'Die gedichten doen me aan Scholten denken!'

dinsdag, november 07, 2006

James Brockway, een groot vertaler en dichter

"Judy Buckrich, chair of International PEN's Women Writers Committee gave me your e.mail address, so that I could write to you to ask for permission to reproduce your poem 'Alligator', translated by James Brockway, in the magazine produced by International PEN."

Dit mailtje kreeg ik net binnen. Waarna ik een heel lang telefoongesprek heb gevoerd met Bart Slijper. James Brockway vertelde me kort voor zijn dood, dat hij hem de rechten op zijn literarire werk zou nalaten. Het bleek dat James dit wel van plan was en dat Bart Slijper (van wie in mei een biografie over J.C. Bloem verschijnt) een goede vriend van hem was, maar dit is nooit gebeurd. NIEMAND heeft de rechten op James' werk en vertalingen en James had geen erfgenamen.
Bart Slijper en ik waren het roerend met elkaar eens dat James, die zijn hele leven heeft gewijd aan het vertalen (en in Engeland publiceren) van Nederlandse dichters, méér aandacht verdient en niet vergeten mag worden. Hij was de beste vertaler van Nederlandse poëzie in het Engels die we ooit in Holland gehad hebben. Hier een zeer korte biografie van hem:

De Engelse dichter en vertaler James Brockway is vrijdag 15 december 2001 op 84-jarige leeftijd in zijn woonplaats Den Haag overleden. Brockway, die op jonge leeftijd naar Nederland kwam, vertaalde de poëzie van vele Nederlandse dichters naar het Engels en gaf zo een Engels lezerspubliek toegang tot de poëzie van Rutger Kopland (zeer bekend is de bundel Memories of the Unknown, een bloemlezing uit Koplands werk), Hans Lodeizen, M. Vasalis, Gerrit Achterberg en vele andere Nederlandstalige dichters. In 1966 werd hem voor zijn verdiensten als vertaler de Martinus Nijhoff Prijs toegekend. Brockway is ook verantwoordelijk voor de Engelse vertaling van vele Muurgedichten, waar op de site en op de diverse muurbordjes een goed gebruik van is gemaakt. Hij schreef verder in het Algemeen Handelsblad en de Nieuwe Rotterdamse Courant over modern Engelse proza. In 1997 werd hij onderscheiden met een ridderorde. De stem van Brockway is hier te horen bij het voorlezen van zijn vertaling van het gedicht Verliefde Olifanten van Patty Scholten. Nog meer vertalingen van zijn hand vind je op deze site.Bij zijn overlijden heeft James Brockway het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds (NLPVF) een legaat nagelaten ter stimulering van vertalingen van poëzie uit het Nederlands. Dankzij dat legaat wordt in 2005 voor de eerste maal ‘The Brockway Prize’ uitgereikt, een tweejaarlijkse oeuvreprijs voor poëzievertalers uit het Nederlands. Per editie zal telkens een ander taalgebied centraal staan. De eerste Brockway Prize wordt uitgereikt tijdens het 36e Poetry International Festival op maandag 20 juni 2005.Daarnaast zal het NPLVF iedere twee jaar ‘The Brockway Workshop’ organiseren voor internationale poëzievertalers.

Een vertaling van James Brockway van een van mijn gedichten:

ELEPHANTS IN LOVE


Here a hellish din is dominant.
I think it’s perhaps a gardener trimming trees
with a chain-saw at full blast. But, if you please,
it turns out to be an amorous elephant.

Against her flabby flank his head keeps banging.
She stiffens to resist him in her fashion.
to oppose this bold musician’s raging passion.
Or is she only trying to keep standing?

Now they're stood like bookends, head to head,
and lovingly weave and wind their trunks together,
as though two snakes had taken their loving over.
His trunk then measures up her bumps instead.

Those who say: instinct, nothing more or less,
should watch these giant sacks of tenderness.

Patty bij Cantina@VPRO

Woensdag 10 november om 12.15 uur ben ik op de radio te horen bij Cantina@VPRO met een kort interview en twee gedichten uit Looiedetten.

woensdag, november 01, 2006

Light verse Co Woudsma






VOOR PATTY

't Zijn Balten, ze zijn zeker overleden,
ze woonden niet in Estland of Litouwen,
en strikt genomen zijn het ook geen vrouwen.
Ze worden door de poëzie gemeden.

Waar dichters al niet aandacht aan besteden:
aan dieren, aan het snorkelen in blauwe
lustoorden, aan een huis vol zorg om ouwe
luitjes. Toch is de lezer niet tevreden.

Omdat een hele groep Europeanen
verzwegen wordt: er is iets recht te zetten.
Dus reis naar Riga, dwaal door al de lanen

van 't oude kerkhof. Even geen sonnetten
meer over knikkertjes of bavianen.
We wachten op je bundel Dooie Letten!

Co Woudsma Posted by Picasa

De kliederaars met inkt

Op veler verzoek hier de scan van de illustratie bij mijn octopus gedicht.
De tekening is een gezamenlijke krachtsinspanning van Thé Tjong-Khing, Gerard Leever en Alex van Koten op 18 october 2006.Tien van de elf metaforen uit het gedicht zijn in beeld gebracht (tel maar na in het gedicht hieronder).

De gele handschoentjes komen niet in het gedicht voor. Na enig nadenken realiseerde Alex zich, dat hij die dag veel oud werk van Disney had zitten bekijken. Het zijn Mickey Mouse handschoentjes..!

Gerard tekent al meer dan twintig jaar de strip Oktoknopie in Taptoe en de outline van de octopus is dus Oktoknopiaans geworden. Ik geloof dat het strikje op zijn kop ook van Oktoknopie afkomstig is.

Octopus

O geitenogige zuignappeling,
ontsnappeling uit eigen slangenkuil,
Ganesha met een papegaaienmuil,
driehartenheer, groenbloedig schoonzwemding,

Vandaag speel je bedeesd verstoppeling,
want in je stenen bed houd je je schuil,
verschiet van kleur als een reclamezuil.
Ik zie je, dieprood van ontreddering.

Ik trek me terug en straal gedachten over:
dag Quasimodo, ik ben Votre Dame.
Ik speel de visvrouw, jij de krabbenrover.

Doen we een spel waarin jij echt uitblinkt?
Kom dan tevoorschijn, dit win je met name:
wij beiden zijn de kliederaars met inkt. Posted by Picasa