Een dichtbundel die me verbaasd en verrukt: Karavanserai van Martijn Benders. Beelden en metaforen die me stil maken (deels uit jaloezie), verbazen, soms hardop in de lach doen schieten. En dit is nog maar zijn debuut, niet te geloven. Tja, ik ben geen recensent, lees liever dit gedicht:
de doden
De doden zijn nooit uit ons voortgekomen.
Wanneer wij slapen vervallen zij
in oude gewoontes. Ze tellen oud geld
onder het bed, kammen hun verzonnen haren
recht of zetten vuilniszakken buiten. Alles met
onwisbare routine. Wij die hun
vage herinneringen zijn liggen recht
in bed, gesokkeld als kaarsen met
een dromerig vuur in het hoofd
dat hen aan thuis doet denken.
Wanneer hun schimmige gedachtes,
die klein zijn maar niets ontzien,
even van twijfel haperen
steken ze hun rafelige handen
onze dromen binnen
om zich te warmen, misschien,
of ergens nog iets te geloven,
om dit enig licht dat zij nog kennen
te doven tot alles donker is en de slaap
zich met open gordijnen aandient.
De doden zijn nooit uit ons voortgekomen.
Wanneer wij slapen vervallen zij
in oude gewoontes. Ze tellen oud geld
onder het bed, kammen hun verzonnen haren
recht of zetten vuilniszakken buiten. Alles met
onwisbare routine. Wij die hun
vage herinneringen zijn liggen recht
in bed, gesokkeld als kaarsen met
een dromerig vuur in het hoofd
dat hen aan thuis doet denken.
Wanneer hun schimmige gedachtes,
die klein zijn maar niets ontzien,
even van twijfel haperen
steken ze hun rafelige handen
onze dromen binnen
om zich te warmen, misschien,
of ergens nog iets te geloven,
om dit enig licht dat zij nog kennen
te doven tot alles donker is en de slaap
zich met open gordijnen aandient.
Karavanserai – Martijn Benders
Uitgeverij Nieuw Amsterdam
Paperback € 16,50
80 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten