De huifkar

Flip trekt de kar, het klikklakt door het bos.
Ik dein achter zijn kont en lees sonnetten
voor twaalf man en een paardenhoofd. De wetten
van rijm en metrum klikken zwierig los.

Wat denkt een fjordenpaard? Dit brave ros
is niet geïnteresseerd in mensenalfabetten.
Zijn zorg is, waar zijn hoeven neer te zetten,
flink trekken en niet glippen over mos.

En nu ga ik voor Flip gedichten lezen
van dobbepaarden, volbloeden die racen.
Híj loopt steeds trager. Dan roept de koetsier:

“Flip trekt het niet meer.” We gaan heuvel op,
dus helpen we hem, duwen in galop.
In harmonie klikklakken mens en dier.









View My Stats