View My Stats
Ik had het niet op jongetjes voorzien.
Ze schreeuwden, stompten, pestten, streden.
Een raar soort mensenkind, door mij gemeden.
Ze maakten me vaak bang. Ik was pas tien.
Soms wachtten ze me op en bovendien
vielen ze aan en sloegen zonder reden.
Ik wist niet dat die gewelddadigheden
verband hielden met stoer doen, masculien.
Mijn vader was geen vechtjas, maar hij zei:
“Je moet terug slaan!” Dat was nieuw voor mij.
Daar kwam mijn kwelgeest aan. In plaats van schuilen
greep ik hem beet en smeet hem op de grond
en toen kreeg hij van mij het volle pond.
Een zoet genot beving me: hij ging huilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten