De winkel van Wolfheze

Het dorp Wolfheze kent maar één winkel: de stationswinkel. Daar kopen de bewoners hun boerenkarnemelk, postzegels en brood, de treinreizigers hun kaartjes, de psychiatrische patiënten van de Gelders Roos hun aftershave, pleisters of rookwaar.

In Amerika was ik al gek op winkels (meestal bij benzinestations) die werkelijk alles verkopen, van medicijnen tot lieslaarzen of maden voor de sportvissers.
Als dorpsdichter moest ik wel een klein eerbetoon wijden aan de eigenaar Hans Bennink, die nu zijn winkel aan anderen overdoet en ermee stopt. Met verbazing en bewondering zag ik hem de patiënten met eindeloos geduld helpen met boodschappen uitzoeken en inpakken (hij had in de jeugdzorg gewerkt), al poepte er wel eens een meisje op de grond voor de toonbank.
De nieuwe eigenaren zij meteen aan het verbouwen gegaan. Dus een van onze laatste winkels van Sinkel zal ook opstuwen in de vaart der volkeren en wellicht een enge supermarkt worden.

De winkel van Wolfheze

Een winkeltje in het stationsgebouw.
Het is Hans Bennink op het lijf geschreven.
Een kaartje voor de trein van kwart voor zeven,
Een man gluurt rond naar pillen, een stuk touw

maar pakt dan after-shave, een bus cacao,
vereisten die hij al heeft neergeschreven.
Patiënten moeten voortgaan met hun leven,
Hans helpt met ordenen en met gesjouw.

'’t Is mooi geweest.’ Hans Bennink zegt vaarwel.
De Sinkel winkel krijgt twee nieuwe bazen.
Maar knienenkeutels, ‘t Monopolyspel,

’t Wolfhezer bittertje en de olijven,
De boerenkarnemelk, potten en vazen
met bloemen voor de deur, die moeten blijven.






View My Stats