donderdag, juni 10, 2010

Sati



Toen Arend stierf was ik niet triest, maar woest,
vol wrok op wie ik maar schuld aan kon praten.
Op Arend zelf die me plots had verlaten.
Ik belde zelfs zijn huisarts op. Die moest

alerter zijn geweest op Arend’s hoest.
Had hij als arts zoiets niet in de gaten?
Nu denk ik: ik was gek, in alle staten.
De arts deed stekelig, was not amused.

Nog op de uitvaart gistte ik van woede.
Collega’s schoten vol toen ze me zagen.
Ik liet geen traan maar alles schrijnde, bloedde.

In stoet achter de kist. Ik was te laf:
ik had de kist mee willen helpen dragen,
als sati mee afdalen in het graf.


View My Stats

Geen opmerkingen: