Mijn zus was een jaar oud toen ik kwam storen.
Het afscheid van de borst ging haar te vlug.
Als kleuter beet ze bloedrijk in mijn rug,
uit nijd dat ik ooit na haar was geboren.
Ze bleef vaak bozig, vluchtte dan naar voren
en schoot kanonsgewijs al op een mug.
Ik was een mensenvriend en zij deed stug.
Op foto’s staat ze vaak alleen, verloren.
Mijn ouders waren het stilzwijgend eens:
zij vaders kind, ik mamma’s, dat was praktisch.
Ze werd zijn beauty en ik was haar brains.
Maar wat gebeurt er als die vader sterft?
In Ierland zijn de wetten Angelsaksisch:
Mijn zus kreeg alles. Mij had hij onterfd.
View My Stats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten