Er kwam een oude schilder bij me aan.
Hij droop van eenzaamheid en vroeg
of ik hem zitten zag als vriend. Hij droeg
een nylon shirt, vers uit het cellofaan.
Een dominee, hij heette Adriaan
had goddank van zijn roeping schoon genoeg.
Astrologie was nu zijn vlucht. Hij sloeg
de sterren voor me open, monomaan.
Toen arriveerde een marinevent.
Hij sprak wat moeilijk, mailde hij, maar bleek
gehandicapt, een Parkinsonpatiënt.
Niet te verstaan. Hij kwijlde bij het eten
en ik moest blokjes snijden van zijn steak.
“Je bent toch niet mijn type” liet hij weten.
View My Stats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten