Zijn ogen dof, de oren afgesabbeld,
een brave kop met plukkerig, schaars haar.
Bobo mijn speelgoedaap, al zestig jaar
geleden door Steiff bij elkaar geschnabbeld.
Ik heb wat tegen dat beest aan gebabbeld,
zijn liefde steeds beproefd, want ieder jaar
naaide mijn moeder hem weer in elkaar,
zijn voeten, handen had ik opgeknabbeld.
Nu zit hij hier, kijkt schuins (met losse kop)
naar me, mijn oude troostbeest van weleer.
Mijn angst, verdriet en pijn loste hij op.
Voor mij geen pop met slaapogen die lacht,
maar oerwoudkracht, besef ik eens te meer.
Dag Bobo, trouwe aap en voorgeslacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten